یامهدی ادرکنی

گاهی اوقات با ظاهر بعضی آدم‌ها کنار نمیایی و دلت نمی‌خواد از چند فرسخی‌شون رد بشی یا اینکه انتظار داری گفتگوی‌ بین‌تون در حد چند دقیقه بیشتر طول نکشه؛ اما وقتی پای دردودل‌شون نشستی تازه می‌فهمی اون‌هام مثل ما آدمند، اون‌هام دل دارند فقط با شکل و شمایل متفاوت. نکته‌ی جالب ماجرا این‌جاست که یه‌ روزهایی جذب ظاهر بعضی افراد میشی اما وقتی وارد فضاشون میشی و صحبت‌های‌ بین‌تون مدت زمان طولانی طول می‌کشه تازه می‌فهمی ظاهرشون با باطن‌شون یه عالمه توفیر داره. هرچی جلوتر می‌ری انگار داری توی یه باتلاق تاریک و نمور گیر می‌کنی! اونجا به این نتیجه می‌رسی که درسته بعضی افراد ظاهر خوبی ندارند اما عطر خوش درونشون، میشه جرقه‌ی نجاتشون و شاید عاقبت بخیری‌شون. بلعکس اون آدم‌هایی که پشت ظاهرشون و حرف های قشنگ‌شون یه دل بیمار نشسته، می‌رسه روزی که ظاهرشون هم عین باطن‌شون کثیف و تاریک بشه. البته خیلی از افراد ظاهر و باطن خوب رو باهم دارند؛ اینجور افراد خودشون فانوس مسیر دیگرانند. کاش نور مسیر راه دیگران بشیم نه تاریکی مطلق‌شون!